SZARAKI
Pochodzenie

Dokładne pochodzenie Szaraków nie jest znane. Pewne jest natomiast to, że pojawiły się dopiero podczas ostatniej inwazji Chaosu. Niektórzy twierdzą, że ten zły pomiot przywędrował z północy i osiedlił się w Starym Świecie. Inni doszukują się pewnych podobieństw do człowieka i uważają, że są to przedstawiciele ich własnej rasy, jednakże straszliwie zdeformowani i o wypaczonym umyśle.

Charakter: Zły (chaotyczny zły)

Budowa ciała:

Szaraki są to istoty humanoidalne, wyglądem przypominające niskiego wzrostem i wychudzonego człowieka. Z daleka można się nawet pomylić. Z bliska jednak widać wyraźne różnice, gdyż Szaraki nie noszą żadnej odzieży i nie okrywają swojego ciała, a ich skóra jest szara jak popiół, gładka i oślizgła. Nie posiadają żadnego owłosienia na ciele. Ich kończyny są chude, długie i patykowate. Stopy przypominają płetwy, gdyż są duże, płaskie i pomiędzy palcami znajdują się błony, umożliwiające poruszanie się po podmokłym terenie i trzęsawiskach. Dłonie także są duże, jednak już bez błon, a za to o długich palcach zakończonych ostrymi szponami czarnego koloru. Twarze są pociągłe, szare, bez wyrazu - przypominają woskową maskę. Oczy duże, bez powiek, świecą lekką poświatą w mrokach nocy, przystosowane są do widzenia w ciemności. Poniżej znajdują się nozdrza - Szaraki nie posiadają nosa, a ich otwory nosowe są podłużne i ustawione pionowo. Usta okalają sine wargi lekko ciemniejsze niż barwa skóry. Zauważyć spod nich można rząd ostrych zębów które wyglądają, jak gdyby zostały specjalnie naostrzone. Uszy prawie całkowicie zanikły.

Psychika

Szaraki są stworzeniami na wskroś złymi. Przyjemność daje im zadawanie bólu innym istotom i doprowadzanie ich do powolnej i bolesnej śmierci. Nienawidzą wszystkich innych istot, które przypominają im choć trochę ich własny wygląd. Legendarne, oczywiście w znaczeniu lokalnym, są krzyki pełne cierpienia rozlegające się całymi godzinami ponad spowitymi mgłą moczarami. Okoliczni mieszkańcy wiedzą, że to jakiś Szarak upolował ofiarę, która nierozważnie postanowiła się zagłębić w jego terytorium. Szaraki opanowały sztukę tortur prawie do perfekcji. Ich ulubioną metodą zadawania bólu jest powolne nadgryzanie zjadanie skrępowanej i przytomnej jeszcze ofiary. Substancje zawarte w ślinie Szaraków powodują prawie natychmiastowe krzepnięcie krwi oraz zapobiegają rozszerzeniu się infekcji, tak więc powolne wykańczanie ofiary może trwać nawet kilka dni. Szaraki maksymalnie przeciągają proces umierania, aby jak najdłużej móc napawać się widokiem cierpienia i zadawaniem bólu innej istocie. To jedyna przyjemność, jaką znają.

Występowanie, populacja, długość życia

Szaraki zamieszkują bagna znajdujące się w bezpośrednim sąsiedztwie ludzkich osiedli lub przez które przebiegają drogi i często uczęszczane szlaki. Każdy Szarak posiada własne terytorium i rzadko zdarza się, aby na jednych mokradłach znajdowało się więcej niż trzy takie istoty. Bardzo trudno spotkać Szaraka poza jego naturalnym środowiskiem. Może nastąpić to jedynie podczas wędrówki w poszukiwaniu partnera lub w czasie wielkiego głodu. Nie spotyka się ich w ogóle w klimacie zbyt zimnym.

Szaraki są istotami długowiecznymi. Czasami nawet trzy pokolenia mieszkańców jednej osady opowiadają sobie historie o zamieszkującym bagna "demonie". Średnia długość ich życia wynosi około 120 lat, jednak jeżeli okolica obfituje w łatwe ofiary to mogą żyć nawet dłużej.

Całość populacji Szaraków w Starym Świecie nie jest duża, wynosi zaledwie kilkaset osobników. Ich mała liczba, znikoma ilość nadających się do zamieszkania siedlisk i duże odległości pomiędzy nimi utrzymuje populację na niskim poziomie, długowieczność zaś chroni przed wymarciem.

Tryb życia, odżywianie

Szaraki prowadzą przeważnie nocny tryb życia, chociaż mogą pozostawać aktywne nawet w dzień jeżeli nad bagnem zalega gruba warstwa mgły. Ich dieta składa się całkowicie z mięsa. Przeważają w niej różnego rodzaju, zamieszkujące bagna, płazy, larwy i duże owady. Przysmakiem natomiast jest mięso ludzkie, dla zdobycia którego mogą nawet zaryzykować życiem. W swoim środowisku nie mają naturalnych wrogów, chyba że jest to dużo większy od nich drapieżnik, jak choćby ośmiornica bagienna.

Zachowanie, sposób polowania

Szaraki polują samotnie, z zasadzki, przeważnie na samotnych osobników innych ras. Ich budowa ciała przystosowana jest do poruszania się po terenach podmokłych, więc nie mają z tym żadnego problemu i zachodzą ofiary od strony z której, zdawałoby się, nic im nie zagraża. Na polowanie wybierają zazwyczaj noc, gdyż ciemność nie przeszkadza ich widzącym w mroku oczom. Jedynie ich blask może ostrzec i spłoszyć ofiary. Ich sprzymierzeńcem jest także mgła.

Taktyka szaraków jest bardzo prosta: atak i ucieczka. Najpierw albo ukrywają się koło ścieżki i czatują na ofiarę, albo podchodzą bezszelestnie od tylu do niej i zadają cios swoimi długimi pazurami. Nie tak mocny, aby zabić od razu, ale po to, aby ofiara się wykrwawiła i nie miała sił wzywać pomocy. Po udanym ataku szarak ucieka i obserwuje ofiarę z pewnej odległości. Jeżeli cios był zbyt słaby i próbuje się ona wydostać z terenu moczarów, szarak ponawia swój atak następnej nocy. Jeżeli jest bardzo osłabiona albo już traci przytomność, wtedy szarak zabiera ją w głąb bagniska, do swojej siedziby, aby torturować ją, powoli zjadać i przy tym cieszyć się z jej cierpienia. Jeżeli ofiara wybrana przez szaraka dostrzeże w porę niebezpieczeństwo i będzie się bronić, wtedy szarak zaniecha polowania. Za wszelką cenę będzie chciał uniknąć bezpośredniego starcia.

Może zaistnieć sytuacja, że Szarak w poszukiwaniu ofiary zajdzie aż do ludzkiej wioski. Może nastąpić to jednak jedynie w czasie bezksiężycowej nocy, najlepiej jeszcze do tego mglistej. Zmusić je do tego może jedynie straszliwy głód, albo straszliwa... nuda. Atakują wtedy pojedynczego człowieka, jeżeli oczywiście na takowego natrafią, albo chociażby kozę czy owcę. Psy przeszkadzają im w wejściu do ludzkich domostw.

Szarak - samiec
Sz	Ww	Us	S	Wt	Zw	I	A	Zr	Cp	Int	Op	Sw	Ogd
5	41	18	3	3	7	50	1	18	18	18	18	18	10

Umiejętności:
cichy chód - bagno, wieś, ukrywanie się - bagno, wieś, czuły słuch, ucieczka, wyczucie kierunku, tropienie, odporność na choroby
Ekwipunek:
brak

Szarak - samica
5	41	18	2	3	5	40	1	24	18	18	14	18	10

Umiejętności:
cichy chód - bagno, wieś, ukrywanie się - bagno, wieś, czuły słuch, ucieczka, wyczucie kierunku, tropienie, odporność na choroby
Ekwipunek:
brak


Zasady specjalne

Szaraki posiadają wrodzoną zdolność do widzenia w ciemności na odległość do 20 metrów. Podana w charakterystyce Szybkość dotyczy zarówno poruszania się po lądzie, jak i po bagnie. Szaraki nie boją się ognia, lecz może on powstrzymać je przed atakiem.