HULG
Pochodzenie


W trakcie jednego ze swych początkowych eksperymentów, gdy jeszcze rasa elfów była nieukształtowana slanowie natrafili na meduzy. Pod wpływem wielu działań udało im się zmodyfikować je tak, aby istniały dla ogólnego dobra roju. Miał to być wedle slannów organizm doskonały. Po kilkunastu latach wydarzył się wypadek. Hulgi pod wpływem silnej magii posiadły umiejętność wykorzystywania wiedzy i wspomnień, a także ciała zasymilowanych. Wśród slannow panika wybuchła dopiero, gdy kilka z ośrodków badawczych przestało kontaktować się z resztą. Wtedy tez okazało się, że Hulgi przejęły nad nimi kontrole. Wysłano oddziały do pacyfikacji i zniszczenia Hulgów, a także ośrodków. Udało się to prawie w 100%. Jednak slannowie nie zauważyli, że wymknął się jeden zapłodniony osobnik. Po zasymilowaniu śpiącego stworzenia dotarł głęboko w łańcuch górski i złożył jaja w wygasłym wulkanie. Środowisko było prawie idealne, wilgotnością i temperaturą przypominało wylęgarki slannow. Obecnie w trzech sąsiadujących wulkanach znajduje się nie więcej niż 200-300 Hulgów, jednakże jest to ilość zagrażająca całej ludzkości. Jedynym pocieszeniem jest fakt, że zanim nadejdzie czas roztopów może minąć nawet 12.000 Lat. W tym czasie może wydarzyć się praktycznie wszystko.

Charakter

Hulgi są, a przynajmniej były neutralne. Kiedyś dawno temu zainteresowanie ich dotyczyło tylko utrzymania się przy życiu oraz spłodzeniu potomstwa. Obecnie w związku z erupcja spaczenia stworzenia te stały się złe, a ich horyzonty myślowe rozwinęły się jak nigdy dotąd. Odkąd w owe miejsce zawędrowało kilku niespodziewających się niczego zwierzoludzi Hulgi ujrzały szerszy obraz świata, w którym żyją.

Budowa ciała:

Hulg kształtem i konsystencja przypomina meduzę. W roju Hulgów nie można wyróżnić stadiów rozwojowych, no może poza tym ze osobnik młody jest trochę mniejszy niż osobnik dorosły. Są to formy neoteniczne, czyli zachowujące zdolność do rozmnażania w postaci larwalnej, zapłodnienie jest krzyżowe. Kolorem ich powłoki skórnej jest przezroczysto żółty. Ze słabo wyodrębnionej głowy wystaje 3-5 macek, którymi paraliżują i blokują drogi nerwowe. Wczepiając swe zakończenia do rdzenia kręgowego ofiary. Dlatego ofiara dopóki połączona z Hulgiem jest świadoma. Umiera dopiero w wyniku porzucenia przez pasożyta żywiciela. Jedna z macek wgłębia się w naczynia wieńcowe serca w taki sposób, że rozłączenie tych dwóch organizmów wiążę się ze śmiercią człowieka. W tkance również zauważalne jest skupienie światłoczułych komórek nerwowych, które jest odpowiedzialne za reakcje roju. W trakcie pasożytowania Hulg korzysta z receptorów żywiciela.

Występowanie, populacja

Populacja Hulgów składa się zwykle z 20 do 60 osobników. Wszystkie osobniki stanowią wspólną świadomość, dlatego cierpią, gdy jeden z nich umiera. Porozumiewają się w płaszczyźnie mentalnej. Dzięki takiemu rozwiązaniu rój kieruje się dobrem wszystkich organizmów. Jednak często się zdarza, że pozostałe organizmy spisują jeden na straty, aby ratować rój. Ostatnie zapiski slannow odnośnie tej dziwnej rasy opisują występowanie Hulgów wewnątrz kilku nieaktywnych wulkanów i ogromnych wilgotnych pieczar w okolicach skutego lodem północnego bieguna. Jako, że organizmy te nie potrafią przeżyć w tak skrajnie trudnych warunkach wygasłe wulkany zapewniają życiodajne ciepło. Natomiast lód stanowi barierę nie do przebycia dla rasy Hulgów.

Tryb życia, odżywianie

Hulgi żywią się wszelkimi organizmami, które wchłaniają, wewnątrz ich ciała gdzie następuje trawienie. W związku z ich obniżoną zdolnością do przetrwania w warunkach lodowcowych ich populacja sięga raptem kilku wygasłych wulkanów, które dalej emitują ciepło, dzięki temu rój nadal istnieje, a nieliczne ofiary, które zostały zasymilowane i zjedzone dostarczają świadomości wiedzy o życiu poza terenami lodowcowymi. Na szczęście ma to miejsce bardzo rzadko. W trakcie asymilacji Hulg żywi się krwią osoby, która zasymilowało. Gdy już wspomnienia zostaną przyswojone mogą nastąpić dwie rzeczy, dalsze utrzymywanie żywiciela, lub porzucenie go, co wiążę się, z jego śmiercią. Drugim sposobem jest wchłanianie resztek pokarmowych licznych mikroorganizmów. Hulgi nawykły do całkowitych ciemności, wobec czego wyciągnięcie ich na światło dzienne może powodować u nich rozkład ciała i urazy tkanki nerwowej. Dodatkowo każdy fizyczny atak na Hulga kończy się jego śmiercią. Natomiast, gdy podłączony jest pod żywiciela tylko uszkodzenie mózgu tego ostatniego i ranienie Hulga powoduje jego śmierć. W trakcie rozmnażania Hulg jest w stanie wydać na świat do dwudziestu potomków.

Walka

Hulg nie walczy jako tako, może on tylko poczekać aż ofiara zaśnie i wtedy przypełza na tyle blisko, by wstrzyknąć neurotoksyne, która paraliżuje cel i poddaje go woli roju. Gdy już do tego dojdzie następuje podłączenie macek do osierdzia serca, z którego czerpie krew zasobna w substancje odżywcze, oraz macek wgłębiających i łączących się, z rdzeniem kręgowym, dzięki, czemu zyskuje on całkowitą kontrole nad ciałem i wspomnieniami żywiciela. Zyskuje wtedy charakterystyki takie jak cel. Gdy wstrzykuje jad żywiciel powinien rzucić na test, SW jeśli test okaże się udany być może, ma szanse na ratunek przed sprzężeniem z pasożytem. Człowiek sprzężony zachowuje świadomość, jednakże nie ma kontroli nad swym ciałem.

Hulg
Sz	Ww	Us	S	Wt	Zw	I	A	Zr	Cp	Int	Op	Sw	Ogd
2	21	0	2	1	2	34	1	39	18	40	18	14	7

Zasady specjalne

Hulgi zwykły polować wspólnie.