"Pancerze w WFRP"
by Elrond & Yodri

1.Zmiana obszarów ciała



01-15 - głowa
01 - oczy
02-11 - twarz
12-13 - szyja
14 - krtań
15 - potylica

16-35 - prawa ręka
16-24 - prawe ramię
25 - prawy łokieć
26-34 - prawe przedramię
35 - prawa dłoń

36-55 - lewa ręka
36-44 - lewe ramię
45 - lewy łokieć
46-54 - lewe przedramię
55 - lewa dłoń

56-80 - korpus
56-62 - klatka piersiowa
63-67 - plecy
68-75 - brzuch
76-79 - podbrzusze
80 - genitalia

81-90 - prawa noga
81-84 - prawe udo
85 - prawe kolano
86-89 - prawa łydka
90 - prawa stopa

91-00 - lewa noga
91-94 - lewe udo
95 - lewe kolano
96-99 - lewa łydka
00 - lewa stopa

3. Zmiana wartości wytrzymałości i punktów pancerza:

To prawda, że według systemu z podręcznika nasi wspaniali bohaterowie mogą przeżyć bardzo wiele, a dla niektórych z nich niczym jest nawet uderzenie łapy smoka, czy najpotężniejsze zaklęcie magii wojny, czy żywiołów. Moim zdaniem jest to trochę bez sensu. Oczywiście niektórzy lubią grać niezwyciężonymi postaciami. Ja jednak jestem zwolennikiem opieki nad bohaterem i uważaniem na niego. Wprowadzenie utrudnień w systemie walki bardzo w tym może nam pomóc.

Zaczął bym od zaprzestania używania współczynnika Wt w walce. Jest on oczywiście potrzebny w przypadku trucizn, czy wielu innych testów, tu jednak proponowałbym go pominąć. Nie do końca jednak. Co jest powodem tego posunięcia? Przeczytajcie jakąkolwiek książkę fantasy. Pamiętacie Geralta? Zginął od jednego pchnięcia, a przecież był nadczłowiekiem... Zabił go prosty chłop widłami. Czytaliście Dragonlance? Wiecie więc zapewne kto to Tanthalas (lub Tanis). Rana zadana mu sztyletem w udo nie pozwoliła mu przez kilka tygodni na chodzenie... Gorączkował, prawie umarł, a co może zrobić według zwykłych zasad sztylet w WFRP? Nic... Aby dalej korzystać z tego artykułu przy tworzeniu postaci dzielimy jej wytrzymałość przez 3, zaokrąglając w dół (czyli Wt0-2=0, Wt3-5=1, Wt6-8=2, Wt9-10=3) Nadal oczywiście normalna wytrzymałość używana jest w testach zatrucia, choroby, odporności na ciepło/zimo, a także upadania, etc. Tylko w przypadku obrażeń zadanych przy pomocy broni białej, palnej, strzeleckiej, a także spowodowanych eksplozjami i miażdżeniem korzystamy z nowej - mniejszej - cechy. Dzięki temu widać, że wrodzona wytrzymałość nie ma tak dużego znaczenia w przypadku takich obrażeń, zaś dużą rolę gra pancerz. Punkty pancerza dodawane przez odpowiednie zbroje będą opisane w dalszej części. Należy również dodać, że Wt dzielimy w ten sposób tylko dla istot humanoidalnych (czyli między innymi graczy), można przyjąć, że np. niektóre potwory będą miały inny dzielnik (np. czarny ork czy fimir mógłby mieć Wt dzieloną przez 2, troll Wt równą normalnej, zaś gigant czy smok nawet mnożoną przez 1,5 lub 2!). Dzięki temu bez potrzeby zmiany charakterystyk wielu stworzeń możemy doprowadzić do urealnienia walk i sprawienia, aby przeciętny wojownik nie miał - jak dotychczas - ta ogromnych szans z potężnym potworem, jakim jest choćby smok czy bazyliszek.

3. Pancerze:

a) skórzane:
- są to pancerze wykonane z jednej lub wielu warstw skóry, najczęściej niedźwiedziej, cielęcej lub bizoniej. Dają bardzo małą ochronę przed wszystkimi rodzajami obrażeń, za to zapewniają sporo ciepła, pcheł i smrodku. Na zimę często konserwuje się je z pomocą zwierzęcych tłuszczów. Zdarzają się pancerze skórzane barwione, a także bardziej wytworne i drogie, ze skóry wilków dla przykładu, które jednak mają już praktycznie charakter ładnego stroju, nie zaś zabezpieczenia przed obrażeniami.

Przeszywanica (Aketon) - to tekstylny, pikowany kaftan. Sama zbroja kolcza nie dawała dostatecznej osłony przed siłą uderzenia. Mogła zatrzymać ostrze broni, ale nie pochłaniała wystarczająco energii ciosu. Wszelkiego rodzaju broń obuchowa była wielkim zagrożeniem dla wojownika chronionego kolczugą. Dodatkowo ostre kółeczka tworzące kolczugę często raniły ciało zbyt cienko ubranego wojownika. Dlatego zakładano pod nią różnego rodzaju, wykonane z grubego sukna, tuniki, które miały za zadanie zamortyzować siłę otrzymanego ciosu. Przez rozwój tego typu ubiorów ochronnych powstał właśnie aketon. Był on noszony nie tylko pod kolczugę, ale dla biedniejszych rycerzy była to często jedyna ochrona tułowia.

Płaszcz z kapturem - skórzany płaszcz z kapturem będący dobrą ochroną raczej przed deszczem niż przed jakimikolwiek obrażeniami. Jest niezbędnym wyposażeniem każdego rangera i podróżnika.

Kurtka - wykonana ze skóry, zapinana kurtka chroniąca przed zimnem i lekkimi obrażeniami. Jest wygodna w noszeniu, nie obciera skóry, nie krępuje żadnych ruchów. Jest cicha (nie pobrzękuje tak jak zbroja kolcza) więc bez problemu można się w niej skradać.

Kaftan - skórzany kaftan chroni korpus i nogi podróżnika przed lekkimi obrażeniami. Używany przez biedniejszych poszukiwaczy przygód.

Kaftan z rękawami - identyczna obrona jak zwykły kaftan, dodatkowo chroni ręce podróżnika.

Rękawice - skórzane rękawice idealnie chronią przed zimnem, wytrąceniem broni lub skaleczeniami dłoni. Dobre dla złodziei, ponieważ ich dłonie w takich rękawicach nie zostawią żadnych śladów. Z drugiej jednak strony oczywiście utrudniają korzystanie z wytrychów i manipulowanie przedmiotami.

Buty - skórzane buty chronią stopy przed stłuczeniami, przemoczeniem od deszczu, skaleczeniami i zimnem. Mają grubą podeszwę, na której nawet na śliskiej nawierzchni bohater noszący je nie poślizgnie się.

b) skórzane ćwiekowane:
- pancerze skórzane ćwiekowane mają niewiele wspólnego ze zwykłą zbroją skórzaną. Pancerz ćwiekowany jest miękki i wzmocniony setkami, nabitymi w niewielkich odległościach od siebie nitów. Znajdują się one blisko siebie, dlatego dają dobrą ochronę przeciwko obrażeniom siecznym i kłutym.

Kurtka - na skórzaną kurtkę zostały nabite nity wzmacniając ja i nieznacznie usztywniając. Staje się więc całkiem dobrym elementem pancerza dla biedniejszych poszukiwaczy przygód. Jest również dobrym elementem obronnym przed zimnem i wiatrem.

Kaftan - podobnie jak na kurtkę ćwiekowaną i w tym wypadku zostały nabite nity wzmacniając kaftan i nieznacznie usztywniając. Często używana przez różnego rodzaju "szumowiny" - bandytów, rozbójników.

Kaftan z rękawami - jw. dodatkowo chroni ręce podróżnika.

Rękawice - rękawice zostały wzmocnione nitami. Bardzo trudno o skaleczenie się w takich rękawicach, trudniej jest je przebić. Zwykle nity znajdują się jedynie na wierzchu dłoni.

Buty - bardzo dobre i wytrzymałe buty, trudne do przebicia, ciepłe oraz dość wytrzymałe. Mają grubą podeszwę, na której nawet na śliskiej nawierzchni bohater noszący je nie poślizgnie się.

c) kolcze:
- pancerze kolcze są wykonane z małych, przeplatających się ze sobą kółeczek metalowych. Stanowią one dobrą obronę przeciwko obrażeniom siecznym, słabą przeciw obuchowym oraz przeciwko strzałom i innym obrażeniom kłutym.

Koszulka - pleciona koszulka, chroni tors, jednocześnie pozostawiając kończyny wolnymi i swobodnymi. Znajdująca się pod spodem warstwa pikowanego sukna zapobiega otarciom i amortyzuje siłę ciosów.

Kaftan - kaftan wykonany z małych metalowych kółeczek splecionych ze sobą. Wspaniale chroni przed obrażeniami siecznymi, gorzej z obuchowymi i kłutymi.

Kaftan z rękawami - identyczne właściwości jak zwykły kaftan z tą różnicą, że ten chroni także ręce wojownika.

Kaftan z rękawami - zbudowana była z kilku - kilkunastu tysięcy małych pierścieni (zazwyczaj o średnicy od 6 do 12mm) żelaznych, splatanych w taki sposób, że każdy łączył się z czteroma sąsiednimi. Ogniwa kolczugi wykonywano z ciągnionego drutu żelaznego, który zawijano w pierścień, końce rozpłaszczano i nałożone na siebie nitowano (czasem nawet podwójnie) bądź spawano na gorąco. Często rząd pierścieni nitowanych splatano na przemian z rzędem pierścieni spawanych. Chroniła korpus, ramiona oraz uda wojownika.

Kolczuga warstwowa - jw. z tą różnicą, żę ta zbudowana jest z kilku warstw. Często nakłada się ją na kubrak z pikowanego materiału lub miękkiej skóry; ma to zapobiec bolesnym otarciom i złagodzić siłę ciosów.

Naramienniki - naramienniki wykonane z metalowych kółeczek. Mogą być dołączane do innych części pancerzy kolczych dając ochronę ramionom podróżników. Da się je również zamocować samodzielnie do skórzanego pancerza.

Nagolenniki - nagolenniki wykonane z metalowych kółeczek. Mogą być dołączane do innych części pancerzy kolczych dając ochronę nogom podróżników. Można je również zamocować samodzielnie do skórzanego pancerza.

Rękawice - są to rękawiczki wykonane z plecionych, metalowych kółeczek będące doskonałą ochroną dłoni przed obrażeniami siecznymi. Trochę gorsze utrzymanie rękojeści broni w takowych rękawicach to jeden nielicznych minusów takiej ochrony dłoni.

d) łuskowe (karacenowe):
- pancerze łuskowe wykonane są z metalowych płytek nachodzących na siebie, na kształt rybiej łuski. Stanowią bardzo dobra ochronę przeciwko wszelkim rodzajom obrażeń zarówno siecznych jak i obuchowych czy kłutych.

Brygantyna - (inaczej Bechter) odmiana pancerza, wykonana z podłużnych, nachodzących na siebie płytek, łączonych w pionowe rzędy przy pomocy plecionki kolczej. Jest zbroją o konstrukcji bardzo funkcjonalnej i przemyślanej. Płytki w pionowych rzędach nachodzą na siebie w około 2/3 długości. W momencie cięcia czy sztychu (generalnie uderzenia) trafiona płytka ściąga pod siebie dwie sąsiednie - ochrona wzrasta.

Łuskowa kryta - zbroja ta składa się ona z pasów blachy stalowej, które dzięki swemu ułożeniu pozwalały nawet w pewnym stopniu na zginanie tułowia (blachy zbroi krytej nie były nitowane ze sobą). Dodatkową osłoną są blaszki naramienne, które zamocowane na zawiasach nie utrudniały poruszania rękoma w czasie walki. Zbroja kryta jest zbliżona do pełnej zbroi płytowej, jest jednak od niej zdecydowanie tańsza.

e) płytowe:
- pancerze płytowe wykonane są z płatów metalu połączonych ze sobą pancerzem kolczym lub metalowym. Stanowią doskonałą ochronę przeciw wszelakim obrażeniom, jedynymi miejscami, które narażone są na obrażenia są miejsca łączenia poszczególnych części zbroi.

Na przykładzie tego rysunku poszczególne elementy zbroi płytowej to:



Na rysunku niewidoczny jest jeszcze naplecznik tworzący razem z napierśnikiem kirys. Ponadto warto jeszcze zauważyć, że ochrona rąk składająca się z naramiennika, opachy, nałokcicy, zarękawia i rękawicy nazywana jest jednym słowem - naręczak. Pod zbroję płytową można założyć pancerz kolczy, co jeszcze w połączeniu z aketonem skórzanym tworzy z wojownika noszącego taki pancerz skałą nie do rozbicia. W efekcie w końcu widzimy różnicę między nie opancerzonym chłopem, a rycerzem w pełnej zbroi płytowej krytej, którego trzeba trafić zwykle w jakiś nieosłonięty punkt, gdyż ciosy w zbroje co najwyżej go przesuwają.

f) hełmy:
- hełmy to części pancerza chroniące głowę czasami również i szyję. Tworzone są z reguły z metalu lub rzadziej kilku warstw skóry. Są niezbędnym wyposażeniem każdego szanującego się wojownika i poszukiwacza przygód.

Otwarty - najprostszy hełm, będący podstawowym wyposażeniem wojownika. Zbudowany z kopulastego płatu metalu, wzmocniony gdzieniegdzie nitami. Jego największym minusem jest to, że nie chroni twarzy.

Przyłbica - przyłbica to - podobnie jak łebka, od której się wywodzi - nazwa określająca bardzo szeroką rodzinę hełmów. Dodatkowego zamieszania przysparzają autorzy literatury czy filmów, błędnie nazywający przyłbicą samą zasłonę hełmu. Tymczasem nazywamy tak cały hełm z zasłoną na całą twarz.

Hełm Wielki - hełm wielki to konstrukcyjna kontynuacja hełmu garnczkowe-go. Hełm wielki zbudowany był z nitowanych ze sobą, polerowanych płyt stalowych. Górna część dzwonu wymodelowana była kopulasto, przeważnie ozdobiona była klejnotem herbowym właściciela. Dolna krawędź opierała się o barki rycerza, miała więc kształt do tego przystosowany. Z przodu hełmu znajdowały się wizury oraz otwory oddechowe. Z przodu i z tyłu przymoco-wane były metalowe pierścienie (lub wywiercone otwory), przez które prze-chodziły rzemienie mocujące hełm do zbroi.

Barbuta - jednym z hełmów, który powstał z rozwinięcia łebki była barbuta. Nawiązywała kształtem to antycznych hełmów korynckich używanych przez grecką ciężkozbrojną piechotę - hoplitów. Na wzór owych hełmów barbuta posiadała wycięcie w części twarzowej w formie litery T - jednocześnie zapewniające dobrą widoczność i ochronę niemal tak dobrą jak w hełmie zamkniętym.

Czepiec - czepcem kolczym nazywamy formę kołnierza chroniącego szyją a czasem i część twarzy, wykonanego z plecionki kolczej i mocowanego do dolnej krawędzi hełmu. Czepiec kolczy pojawił się w wyniku zredukowania kaptura kolczego, na który pierwotnie nakładano hełm.

Salada - hełm wywodzący się konstrukcyjnie z łebki. Dzwon tego hełmu posiadał zazwyczaj ostrą grań, długi i spiczasty, częstokroć nakarczek i zasłonę, po opuszczeniu której pozostawała pozioma, długa szpara wzrokowa. Dodatkową osłoną był zawsze stosowany z tym hełmem podbródek.

Kapalin - jest to hełm otwarty w formie metalowego kapelusza. Czasem mocowano do niego dodatkowe elementy ochronne - nakarczek, poliki lub nasal.

Garnczkowy - hełm garnczkowy to zamknięty hełm rycerski, wywodzi się od pewnej, dość kanciastej w zarysie, wczesnej formy łebki, do której początkowo dodano osłonę twarzy. Stąd był już tylko krok do wczesnych wersji hełmu garnczkowego - wystarczyło dodać płytę chroniącą potylicę. Hełm garnczkowy chronił, więc całkowicie głowę, z czasem dolną krawędzią zaczął sięgać ramion. Obserwację umożliwiały wąskie szpary wzrokowe (wizury), ponadto w przedniej części wycięte były otwory oddechowe (zwykle okrągłe).

Łebka - to jeden z najpopularniejszych hełmów używanych w Starym Świecie, a przy tym, ze względu na ogromną różnorodność form, jeden z najtrudniejszych do sprecyzowania. Generalnie dzwon łebki był półkulisty, dostosowany kształtem do głowy, czasem przybierał formę bardziej stożkowatą. Łebka była pierwowzorem wielu typów hełmów. Dała początek przyłbicy i saladzie. Nawet przyglądając się dzisiejszym hełmom bojowym można zauważyć, że ich forma przypomina właśnie łebkę.

Kaptur kolczy - Kaptur jest wykonany z plecionki kolczej, chroni głowę, szyję, częściowo barki i twarz. Kaptur kolczy był noszony pod hełm garnczkowy, z łebką (później przekształcił się w doczepiany do niej czepiec kolczy), wkładano go pod kapalin, lub też noszono "samopas".

g) tarcze:
- tarcze to części pancerza służące do parowania ciosów. Mogą być wykonane z drewna lub z metalu. Ich kształty są przeróżne, często tarcze są bardzo kolorowe, namalowane są na nich herby różnych rodów, symbole bogów. W przypadku tarcz i parowania system WFRP ma więcej wad niż zalet. Zacznijmy od parowania. Jeśli chcemy, by walki przebiegały jak z filmów, to musimy zwiększyć możliwości parowania. Proponuje tyle parowań ile wynosi cecha Atak-1 (nie mniej niż 1). Dotyczy to zarówno parowania bronią, jak i tarczami. Każde parowanie powyżej tej liczbę kosztuje atak w następnej rundzie. Maksymalnie można wykorzystać wszystkie ataki z następnej rundy. Następna sprawa. Jeżeli komuś uda się sparować cios, to nie zadaje on żadnych obrażeń - w końcu zastanówmy się, w jaki sposób broń może przeniknąć przez tarczę lub inny oręż? Wyjątkiem jest parowanie ogromnej broni bardzo małą. W takim wypadku obrażenia spadają jedynie o K6. Tarcze zaś, jako że stworzono je specjalnie do parowania, powinny mieć dodatkowe modyfikatory do blokowania, tak aby odzwierciedlało to ich zdolność do zatrzymywania ciosów. Kolejna rzecz... Parowanie tarczą proponuje testować podzieloną przez dwa sumą WW i I. W końcu liczy się tu zarówno szybkość, jak i umiejętność. Dzięki temu gracze nie będą rozwijać swych postaci jednostronnie, a na wiele cech. W przypadku parowania orężem polecam jednak pozostać przy testowaniu samej WW, ponieważ odpowiednie ustawienie broni ma tutaj znaczenie kluczowe.

Puklerz - jest to mała tarcza umieszczana na łokciu w ten sposób, że nie przeszkadza w wykonywaniu innych ruchów tą ręką. Często ma kolec, który można wbić w przeciwnika. Używanie tej tarczy umożliwia walkę dwiema brońmy lub bronią dwuręczną.

Tarcza drewniana z okuciami - dzielimy na małe, średnie i duże (różnią się wielkością jak sama nazwa wskazuje a więc łatwością parowania).

Tarcza drewniana bez okuć - jw. tylko, że bardzo łatwo może się rozsypać (średnio zdatna do obrony przez jedną przygodę).

Tarcza migdałowa - tarcza o kształcie migdałowym, wykonana z drewna, obita skórą, płótnem bądź pergaminem, na brzegach posiada zazwyczaj okucie, często ozdobnie malowana, czasem wyposażona w umbo. Używana zarówno przez jazdę jak i pieszych.

Pawęż - jest to wielka, prostokątna i trudna w transporcie tarcza. Często posiada kolec do wbijania w ziemię. Wspaniale chroni przed strzałami. Postać znajdująca się za pawężą czuje się jakby była za całkiem nie małym murem.

4. Tabela punktów pancerza dla określonych typów zbroi.

Dla ułatwienia korzystania z tego systemu, w poszczególnych typach pancerzy (skórzane, skórzane ćwiekowane, kolcze, łuskowe i płytowe) nie ma już różnic w tym, jaką ochronę dają i chcąc ustalić, jaką ochronę ma gracz na danym obszarze ciała, wystarczy skorzystać z poniższej, prostej tabelki, która wprowadza dotąd nieznany w WFRP podział obrażeń na sieczne, obuchowe i kłute, co ma pokazać, że w rzeczywistości jest różnica, kiedy od gęstych kółeczek kolczugi odbija się bezradny cios miecza, a kiedy celnie wymierzony grot włóczni sprawnie je rozsuwa i dosięga ciała.

Rodzaj pancerza	Sieczne	Obuchowe	Kłute
Skórzany	1	1	0
Skórzany ćwiekowany	2	1	0
Łuskowy	4	4	3
Kolczy	6	3	1
Płytowy	6	6	5

5. Tabela miejsc chronionych przez poszczególne elementy zbroi:

Nazwa Pancerza:	Miejsce obrony:
Skórzane
Płaszcz z kapturem	Całe ciało
Kurtka	Korpus ramiona
Kaftan	Korpus ramiona nogi
Kaftan z rękawami	Korpus nogi ręce
Rękawice	Dłonie
Buty	Stopy
Przeszywanica (aketon)	Korpus ramiona nogi
Skórzane ćwiekowane
Kurtka	Korpus ramiona
Kaftan	Korpus ramiona nogi
Kaftan z rękawami	Korpus nogi ręce
Rękawice	Dłonie
Buty	Stopy
Kolcze
Koszulka	Korpus ramiona
Kaftan	Korpus ramiona nogi
Kaftan z rękawami	Korpus nogi ręce
Kolczuga	Korpus uda ręce
Kolczuga warstwowa	Korpus uda ręce
Naramienniki	Ramiona
Nagolenniki	Nogi
Rękawice	Dłonie
Łuskowe
Brygantyna	Korpus ręce nogi
Łuskowa kryta	Korpus ręce nogi
Płytowe
Podbródek	Szyja
Naramienniki	Ramiona
Nałokcice	Łokcie
Opachy	Okolice pach
Rękawice	Dłonie
Zarękawie	Przedramiona
Napierśnik	Klatka piersiowa
Naplecznik	Plecy
Folgowy fartuch	Brzuch (podbrzusze)
Taszka	Podbrzusze
Nabiodrki	Biodra uda
Nakolanniki	Kolana
Nagolenice	Łydki (golenie)
Trzewiki	Stopy

6. Tabela hełmów:

Nazwa Pancerza:	Miejsce obrony:
Czepiec skórzany	Głowa szyja
Kaptur kolczy	Głowa szyja barki
Czepiec kolczy	Głowa szyja
Hełm otwarty	Czoło
Garnczkowy	Głowa
Kapalin	Czoło
Przyłbica	Głowa
Hełm Wielki	Głowa szyja
Barbuta	Głowa
Salada	Czoło
Łebka	Głowa (szyja)

7. Tabela tarcz:

	Modyfikatory
Nazwa tarczy	Parowanie	Inicjatywa	Wytrzymałość*
Puklerz	+15	-	30
Tarcza drewniana mała	+10	-	25
Tarcza drewniana średnia	+15	-	30
Tarcza drewniana duża	+20	-	30
Tarcza drewniana bez okuć mała	+5	-	10
Tarcza drewniana bez okuć średnia	+10	-5	15
Tarcza drewniana bez okuć duża	+15	-10	15
Tarcza migdałowa	+30	-	30
Tarcza trójkątna	+25	-	30
Pawęż	niemożliwe	-20	40

*-wytrzymałość tarcz to ilość obrażeń, jakie tarcza może przyjąć podczas jednego parowania.

8. Zakładanie kilku pancerzy na siebie:

- Bohaterowie mogą nosić pancerz płytowy na kolczym
- Bohaterowie mogą nosić pancerz kolczy na aketonie (podkładzie) skórzanym.
- Bohaterowie mogą nosić pancerz kolczy z aketonem skórzanym pod pancerzem płytowym
- Przy obliczaniu punktów pancerza przy założonych trzech rodzajach pancerzy dodajemy do siebie wartości wszystkich pancerzy z tym, że druga i kolejne warstwy mają liczone punkty pancerza pomniejszone o 1 (przynajmniej 0) i liczy się od najsłabiej broniącej części.

9. Zmiany w cenach pancerzy:

Aby korzystać z takich tabel obronności należy podnieść zdecydowanie ceny poszczególnych zbroi oraz zmniejszyć możliwość ich występowania w Starym Świecie, żeby byle jaki wojownik nie latał w płytówce na pancerzu kolczym i był "niezatapialn